محاسبه بازپرداخت وام دانشجویی

نرخ بهره به طور مستقیم بر مجموع مبلغی که در طول عمر وام بازپرداخت خواهید کرد تأثیر می‌گذارد. نرخ بهره بالاتر مجموع بهره پرداختی را افزایش می‌دهد که می‌تواند به طور قابل توجهی مجموع مبلغ بازپرداخت را بالا ببرد. به عنوان مثال، افزایش 1% در نرخ بهره بر روی وام 30,000 دلاری در مدت 10 سال می‌تواند هزاران دلار به بهره اضافی اضافه کند. به همین دلیل است که خرید وام با پایین‌ترین نرخ بهره ممکن یا بازپرداخت به نرخ پایین‌تر می‌تواند در درازمدت به شما پول صرفه‌جویی کند.

برنامه‌های بازپرداخت مبتنی بر درآمد پرداخت‌های ماهانه شما را بر اساس درآمد اختیاری شما تنظیم می‌کنند که می‌تواند پرداخت‌ها را برای وام‌گیرندگان با درآمد پایین‌تر مقرون به صرفه‌تر کند. علاوه بر این، این برنامه‌ها معمولاً شامل بخشش وام پس از 20-25 سال پرداخت‌های واجد شرایط هستند. با این حال، معایب این است که پرداخت‌های پایین‌تر می‌توانند مدت بازپرداخت را طولانی‌تر کنند و منجر به پرداخت مجموع بهره بالاتر شوند. همچنین، مقادیر بخشیده شده ممکن است به عنوان درآمد مشمول مالیات در نظر گرفته شوند، بسته به قوانین مالیاتی فعلی.

برنامه‌های بازپرداخت تمدید شده پرداخت‌ها را در یک مدت طولانی‌تر، مانند 25 سال به جای 10 سال استاندارد، پخش می‌کنند. در حالی که این امر پرداخت ماهانه را کاهش می‌دهد، همچنین زمان کلی که وام بهره می‌گیرد را افزایش می‌دهد. در طول عمر وام، این بهره اضافی می‌تواند به طور قابل توجهی مجموع مبلغ بازپرداخت را افزایش دهد. وام‌گیرندگان باید مزیت پرداخت‌های ماهانه کمتر را در برابر هزینه کلی بالاتر هنگام انتخاب این برنامه بسنجند.

برنامه‌های بازپرداخت فارغ‌التحصیلی با پرداخت‌های ماهانه کمتر شروع می‌شوند که هر دو سال به تدریج افزایش می‌یابند. پرداخت اولیه معمولاً حدود 50% از آنچه که تحت یک برنامه استاندارد خواهد بود، است و پرداخت نهایی می‌تواند تا 150% باشد. عواملی که بر پرداخت ماهانه تأثیر می‌گذارند شامل مبلغ وام، نرخ بهره و مدت بازپرداخت هستند. این برنامه‌ها برای وام‌گیرندگانی طراحی شده‌اند که انتظار دارند درآمدشان در طول زمان افزایش یابد، اما اگر رشد درآمد با انتظارات مطابقت نداشته باشد، می‌توانند غیرقابل پرداخت شوند.

در برنامه‌های بازپرداخت مبتنی بر درآمد، اندازه خانواده برای محاسبه درآمد اختیاری شما استفاده می‌شود که مبنای تعیین پرداخت ماهانه شما است. اندازه خانواده بزرگتر مقدار درآمد اختیاری را کاهش می‌دهد و منجر به پرداخت‌های ماهانه کمتر می‌شود. به عنوان مثال، یک وام‌گیرنده تنها که سالانه 50,000 دلار درآمد دارد، بیشتر از یک وام‌گیرنده با همان درآمد اما خانواده‌ای چهار نفره پرداخت خواهد کرد، زیرا دومی هزینه‌های بیشتری را در محاسبه لحاظ می‌کند.

طبق قوانین مالیاتی فعلی ایالات متحده، مبلغ بخشیده شده در پایان یک برنامه بازپرداخت مبتنی بر درآمد به عنوان درآمد مشمول مالیات در نظر گرفته می‌شود. به عنوان مثال، اگر 50,000 دلار پس از 25 سال بخشیده شود، ممکن است در سالی که این مبلغ بخشیده می‌شود، مالیات بر آن بدهکار باشید. این می‌تواند منجر به یک صورت‌حساب مالیاتی قابل توجه شود که اغلب به عنوان 'بمب مالیاتی' شناخته می‌شود. وام‌گیرندگان باید برای این eventuality برنامه‌ریزی کنند، با پس‌انداز کردن یا مشاوره با یک متخصص مالیاتی برای استراتژی‌هایی برای کاهش تأثیر.

برای کاهش مجموع بهره پرداختی، استراتژی‌هایی مانند انجام پرداخت‌های اضافی به سمت اصل، بازپرداخت به نرخ بهره پایین‌تر، یا انتخاب یک مدت بازپرداخت کوتاه‌تر را در نظر بگیرید. حتی پرداخت‌های اضافی کوچک می‌توانند مانده اصل را سریع‌تر کاهش دهند و مقدار بهره‌ای که انباشته می‌شود را کاهش دهند. علاوه بر این، اجتناب از تعویق یا تحمل در صورت امکان می‌تواند از انباشته شدن بهره جلوگیری کند که مانده وام و هزینه‌های بهره آینده را افزایش می‌دهد.

بازپرداخت وام‌های دانشجویی فدرال به وام‌های خصوصی می‌تواند نرخ بهره و پرداخت ماهانه شما را کاهش دهد، اما با خطراتی همراه است. شما دسترسی به مزایای فدرال مانند برنامه‌های بازپرداخت مبتنی بر درآمد، برنامه‌های بخشش وام و گزینه‌های تعویق یا تحمل در دوران سختی مالی را از دست می‌دهید. وام‌گیرندگان باید به دقت ارزیابی کنند که آیا صرفه‌جویی از بازپرداخت بیشتر از از دست دادن این حمایت‌ها است، به ویژه اگر وضعیت مالی آن‌ها نامشخص باشد.