ماشین حساب نسبت بدهی به درآمد

یک نسبت بدهی به درآمد خوب معمولاً زیر ۳۶% است، با تخصیص حداکثر ۲۸% به هزینه‌های مسکن. این معیار توسط وام‌دهندگان برای ارزیابی توانایی شما در مدیریت مسئولانه بدهی استفاده می‌شود. نسبت DTI پایین‌تر نشان‌دهنده سلامت مالی بهتر است و شانس شما را برای واجد شرایط شدن برای وام‌ها با شرایط مطلوب افزایش می‌دهد. نسبت‌های بالای ۴۳% معمولاً توسط وام‌دهندگان به عنوان ریسک‌پذیر در نظر گرفته می‌شوند، به ویژه برای درخواست‌های وام مسکن، زیرا نشان‌دهنده احتمال بالای فشار مالی است.

هزینه‌های مسکن، مانند اجاره یا پرداخت وام مسکن، مالیات بر املاک و خدمات، جزء مهمی از هزینه‌های ماهانه شما هستند و می‌توانند به طور قابل توجهی بر نسبت DTI شما تأثیر بگذارند. وام‌دهندگان نسبت DTI کلی شما و نسبت هزینه مسکن شما را به طور جداگانه در نظر می‌گیرند. اگر نسبت هزینه مسکن شما بیش از ۲۸% باشد، ممکن است نگرانی‌هایی درباره توانایی شما در مدیریت سایر تعهدات مالی ایجاد کند، حتی اگر نسبت DTI کلی شما در محدوده قابل قبول باشد.

تفاوت‌های منطقه‌ای در هزینه‌های مسکن می‌تواند به طور قابل توجهی بر نسبت DTI شما تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، افرادی که در مناطق با هزینه بالا زندگی می‌کنند ممکن است نسبت هزینه مسکن بالاتری داشته باشند، حتی اگر نسبت DTI کلی ثابتی را حفظ کنند. وام‌دهندگان ممکن است این تفاوت‌های منطقه‌ای را در نظر بگیرند، اما مهم است که اطمینان حاصل کنید که نسبت DTI کلی شما قابل مدیریت باقی بماند. در چنین مواردی، کاهش بدهی‌های غیرمسکونی یا افزایش درآمد می‌تواند به تعادل نسبت کمک کند و ثبات مالی را بهبود بخشد.

یک مفهوم غلط رایج این است که درآمد بالا به طور خودکار به معنای نسبت DTI خوب است. با این حال، حتی درآمدهای بالا نیز می‌توانند نسبت DTI ضعیفی داشته باشند اگر تعهدات بدهی آنها به طور نامتناسبی بزرگ باشد. مفهوم غلط دیگر این است که نسبت‌های DTI به طور مستقیم بر نمره‌های اعتباری تأثیر می‌گذارند؛ در حالی که این‌طور نیست، نسبت DTI بالا می‌تواند توانایی شما را برای دریافت اعتبار جدید یا شرایط وام مطلوب محدود کند. در نهایت، برخی بر این باورند که همه بدهی‌ها به طور یکسان وزن می‌شوند، اما وام‌دهندگان ممکن است بدهی‌های تضمینی (مانند وام‌های مسکن) را متفاوت از بدهی‌های غیرتضمینی (مانند کارت‌های اعتباری) در نظر بگیرند.

برای بهبود نسبت DTI خود، بر کاهش پرداخت‌های بدهی ماهانه خود با پرداخت وام‌های با بهره بالا یا تجمیع بدهی‌ها برای کاهش تعهدات کلی خود تمرکز کنید. افزایش درآمد خود از طریق مشاغل جانبی، مذاکره در مورد حقوق یا جریان‌های درآمد غیرفعال نیز می‌تواند کمک کند. علاوه بر این، هزینه‌های مسکن خود را بررسی کنید تا ببینید آیا کاهش اندازه یا refinancing وام مسکن شما می‌تواند هزینه‌ها را کاهش دهد. بودجه‌بندی و کاهش هزینه‌های غیرضروری می‌تواند ثبات مالی شما را بیشتر تقویت کند و نسبت DTI شما را بهبود بخشد.

قاعده ۴۳% یک راهنمای رایج است که توسط وام‌دهندگان برای ارزیابی واجد شرایط بودن وام مسکن استفاده می‌شود. این قاعده بیان می‌کند که نسبت DTI کلی شما، شامل هزینه‌های مسکن، نباید از ۴۳% بیشتر باشد. این آستانه بر اساس توانایی بازپرداخت وام تحت استانداردهای وام مسکن واجد شرایط است. وام‌گیرندگانی که نسبت DTI بالای ۴۳% دارند ممکن است با چالش‌هایی در تأمین وام مسکن مواجه شوند یا ممکن است نرخ‌های بهره بالاتری به آنها پیشنهاد شود تا ریسک درک شده را جبران کنند. ماندن زیر این معیار می‌تواند شانس شما را برای تأیید و شرایط وام بهتر افزایش دهد.

محاسبات DTI معمولاً از درآمد ناخالص (درآمد قبل از مالیات و کسرها) به جای درآمد خالص استفاده می‌کنند. این تمایز مهم است زیرا درآمد ناخالص یک معیار استاندارد برای مقایسه وام‌گیرندگان توسط وام‌دهندگان فراهم می‌کند. با این حال، تکیه بر درآمد ناخالص می‌تواند گاهی تصویر نادرستی از قابلیت پرداخت ارائه دهد، زیرا مالیات‌ها یا سایر کسرها را در نظر نمی‌گیرد. درک این تفاوت می‌تواند به شما کمک کند تا بودجه‌ای واقع‌بینانه‌تر ایجاد کنید و از خود را از نظر مالی بیش از حد تحت فشار قرار ندهید.

نسبت DTI بالا به وام‌دهندگان این پیام را می‌دهد که بخش قابل توجهی از درآمد شما قبلاً به پرداخت بدهی‌ها اختصاص یافته است، که ممکن است برای شما دشوار باشد که بدهی اضافی بپذیرید. این می‌تواند به رد وام یا نرخ‌های بهره بالاتر منجر شود، زیرا وام‌دهندگان شما را به عنوان یک وام‌گیرنده با ریسک بالاتر در نظر می‌گیرند. برای کارت‌های اعتباری، نسبت DTI بالا ممکن است منجر به محدودیت‌های اعتباری کمتر یا معیارهای تأیید سخت‌گیرانه‌تر شود. کاهش نسبت DTI شما می‌تواند شانس شما را برای تأمین مالی با شرایط بهتر افزایش دهد.